Op proud2Bme vind je met regelmaat verhalen van mensen die lijden aan een eetstoornis. Ze delen hun ervaringen en nemen je mee in de strijd. Dat zorgt voor herkenning en het gevoel er niet alleen voor te staan. Vanuit Proud vinden we het echter ook belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis eens extra onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop hiermee jou te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vanaf vandaag kan je daarom de nieuwe interview serie Mateloos Moedig lezen op Proud. Wil je hieraan meedoen? Dat kan! Mail dan naar redactie@proud2Bme.nl

Vandaag lees je het verhaal van Claudia. Claudia is ergotherapeut, heeft een eigen praktijk én begeleidt jongeren met autisme. Tijdens haar studie psychologie heeft ze een terugval in haar eetstoornis gehad. In dit interview vertelt ze hoe ze deze terugval herkende en hoe ze hiermee om is gegaan. 

Wie ben je en hoe ziet jouw leven er op moment uit?

Ik ben Claudia en net 30 jaar geworden. Ik ben afgestudeerd als ergotherapeut en auti-coach (begeleider van gezinnen met kinderen met autisme). Nu werk ik in het secundair buitengewoon onderwijs voor jongeren met autisme (het speciale onderwijs in Nederland). Ik begeleider er jongeren met autisme in hun leertraject. En daarnaast ben ik een eigen praktijk gestart als auti-coach, waar ik thuisbegeleiding bied voor gezinnen, jongeren en jongvolwassene met autisme. Het is voor mij altijd een droom geweest om mijn eigen praktijk te starten en ik ben zo blij dat ik deze droom zelf heb kunnen waarmaken.
Daarnaast ben ik ook al 7 jaar erg gelukkig met mijn huidige partner en hebben we sinds een drietal jaar een eigen huisje. In mijn vrije tijd ben ik bezig met sporten (ik doe al meer dan 15 jaar karate), boeken lezen, een wandeling maken, series en films kijken.

Wat zorgde voor de terugval in je eetstoornis?  

De eetstoornis is nooit echt volledig weg geweest. In mijn hoofd was ik continue bezig met mijn gewicht en de angst om bij te komen. En toen ik aan de universiteit zat, liet ik de eetstoornis toe om meer ruimte in te nemen. Ik denk omdat ik nog steeds erg bang was om te falen en mijn studies toen (psychologie) verliepen niet zoals ik wou. Ik had heel erg veel onvoldoendes in dat eerste jaar, wat een heel negatieve invloed had op mijn zelfbeeld. Ik werkte best hard, maar het lukte maar niet. 

En daarnaast zat ik ook in destructieve relaties. Jongens die zélf ernstige psychische problemen had en die mij eigenlijk best slecht behandelden. Ze hadden weinig tot geen respect voor mij, verplichtten me om dingen te doen die ik niet wou, gingen vaak over mijn grenzen. Ik vermoed dat ik vanuit mijn lage zelfbeeld koos voor zulke jongens en dat zij mij op hun beurt weer klein hielden. Ze bevestigden mijn gevoel dat ik waardeloos was, dat ik geen respect verdiende. En zo zat ik dus in een vicieuze cirkel.

De eetstoornis was daarom een houvast, een uitlaatklep en een vluchtroute.

Hoe herkende je een terugval?

Een terugval is voor mij makkelijk te herkennen: ik ben dan in mijn hoofd erg bezig met willen vermageren en begin allerlei plannetjes te smeden om dat doel te bereiken. Ik begin mijn lichaam dan ook steeds meer serieus te haten en wil mijn lichaam dan ook zeer veel pijn doen. 
Als de terugval blijft duren, dan sla ik maaltijden over, minder ik de hoeveelheden. Maar omdat me dat dan niet meer zo goed lukt, krijg ik dan veel honger en krijg ik dan kleine eetbuien waarbij ik ineens meer eet dan normaal. Kortom, mijn gewicht blijft normaal, maar in mijn hoofd gaat het er zeer fout aan toe.  

Gelukkig heb ik nu nog maar zeer weinig terugvallen en als ik ermee te maken krijg, dan duurt het erg kort. Ik kan die momenten nu ook gewoon toelaten; het gaat vanzelf weer over. Ik probeer dan vooral goed te zorgen voor mezelf.

Wat is de functie van jouw eetstoornis geweest? 

De eetstoornis had voor mij erg veel functies. Ze zorgde er eigenlijk voor dat ik me staande kon houden in een wereld waarin ik me erg onveilig voelde. Ze bood me een houvast en gaf me veiligheid. Door de eetstoornis hoefde ik niet te denken aan alle nare dingen die met me gebeurden en in het verleden waren gebeurd. Ik kon me focussen op 2 dingen: (niet) eten en de controle over mijn gewicht. Wanneer ik er dan in slaagde om te vermageren, dan gaf me dat zelfvertrouwen; dan voelde ik me sterk; een gevoel dat ik bijna nooit kende. Het gaf me een kick, een rush, een extreem blij gevoel. Eindelijk kon ik trots zijn op mezelf...  

Wat maakte het voor jou zo lastig om hulp te vragen?

Ik heb het nooit lastig gevonden om hulp te vragen. Al in het secundair onderwijs klopte ik aan bij leerlingbegeleiders. Wekelijks, soms zelfs dagelijks vroeg ik om gesprekken, zodat ik kon ventileren over alles wat me bezighield. Ik kon het allemaal niet alleen dragen en had echt continue nabijheid en een luisterend oor nodig.  

Het duurde wel lang voor ik gespecialiseerde hulp durfde toe te laten, omdat mijn ouders dan op de hoogte gebracht moesten worden. Ik had immers een slechte band met hen en wist dat ze erg boos zouden worden. Ik was steeds bang daarvoor, want zij waren voor een deeltje mee verantwoordelijk voor mijn depressieve gevoelens. Het heeft daarom toch enkele jaren geduurd eer ik deze stap effectief durfde te zetten, terwijl ik echt hunkerde naar professionele ondersteuning.  

Waardoor heb je uiteindelijk gekozen om toch weer in therapie te gaan? 

Na het secundaire onderwijs ging het beter met mij. Mijn psychologe toen was zwanger en ik kon dus ook niet meer bij haar terecht. Daarom besloot ik de therapie te stoppen. Maar aan de universiteit ging het vrij snel terug erg slecht en daarom koos ik ervoor terug hulp in te schakelen. Ik wist dat ik er alleen niet zou uitkomen. Ik heb drie jaar lang aan de universiteit gezeten en drie jaar lang ondersteuning gehad, maar het ging alsmaar slechter en slechter. Ik zakte dieper weg in de depressie en werd erg suïcidaal. Dat was voor mij het punt om mezelf nog één laatste kans te geven: ik besloot in opname te gaan. En gelukkig maar dat ik die keuze had gemaakt, want deze opname is mijn redding geweest. Het heeft me geholpen om terug normaal te eten, om mezelf wat liever te zien, om beter te zorgen voor mezelf en om meer keuzes te maken in functie van mezelf. 

Na 6 maanden intense therapie kon ik toch wel zeggen dat ik grotendeels hersteld was van de depressie en de eetstoornis. Na opname ben ik steeds in behandeling gebleven. Nu heb ik ook nog altijd een psychologe waar ik tweewekelijks naartoe ga en we werken aan belangrijke thema's in mijn leven. Ik heb nog een aantal korte opnames gehad, maar dan vooral om tot rust te komen, om mijn eetpatroon terug te verbeteren en om weer even alle tijd te nemen voor mezelf. Sinds een drietal jaar is er geen enkele opname meer geweest en lukt het vrij goed thuis om voor mezelf te zorgen.  

Wat is jouw grootste motivatie geweest tijdens je herstel? 

Ik wilde gewoon een beter leven voor mezelf; ik wilde zo niet meer leven. En hoe verder in mijn herstelproces, hoe meer ik begon te geloven en in te zien dat een beter leven echt wel voor mij was weg gelegd; dat ik het waard was om ook blij en gelukkig te zijn. Ergens diep in mezelf had ik mijn eigen dromen (een eigen praktijk oprichten) en deze dromen hebben mij altijd opnieuw de moed gegeven om door te zetten. 

En de grootste uitdaging?

De grootste uitdaging voor mij was mezelf toestaan om blij en gelukkig te zijn. Ik was al meer dan tien jaar erg ongelukkig en kampte met een depressie. Ik wist niet meer hoe het was om blij te zijn; dat voelde erg ongekend en daarom ook onveilig. Met kleine stapjes leerde ik dat ook ik blij mag zijn en dat het eigenlijk wel fijn is om een leven te leiden met vooral fijne emoties.

En daarnaast was het voor mij ook een enorme uitdaging om telkens te kiezen voor mezelf, om te zorgen voor mezelf. Ik was het zo gewoon om te voldoen aan de verwachtingen van anderen, dat het enorm eng was om te leren rekening houden met mezelf en voor mezelf op te komen. In opname heb ik een aantal belangrijke keuzes gemaakt (relaties verbroken, op mezelf gaan wonen, de band met thuis een beetje doorknippen,...) die mijn levenskwaliteit sterk hebben verbeterd. Daar ben ik erg trots op.

Wat heeft jou het meest geholpen in de behandeling?

Er zijn heel wat dingen die mij geholpen hebben. Ten eerste het gevoel dat er mensen (vooral behandelaars) waren die er voor me waren, die een luisterend oor boden én die in mij als persoon bleven geloven. Dat was voor mij erg nieuw en onbekend. Maar tot op de dag van vandaag ben ik al deze mensen nog steeds erg dankbaar.

Ten tweede de tips en tools die ik heb meegekregen. Zo heb ik geleerd om constructieve copingmechanismen toe te passen op moeilijke momenten. Op dit moment verwen en troost ik mijzelf op moeilijke momenten. Ik merk nu zelfs dat ik het erg beu ben om mezelf zo de grond in te boren en roep ik mezelf steevast een halt toe en ga ik wat liever zijn voor mezelf. Vroeger zou ik terug grijpen naar zelfverwonding, stoppen met eten, bewegingsdrang en mezelf de huid vol schelden.

Nu zal ik met een dekentje en een lekker tasje thee mijn favoriete serie opzetten of een heerlijk fantasy boek lezen. Of ik neem een uitgebreid bad met alles erop en eraan. Ik leerde ook om breder te kijken dan enkel mijn negatieve gedachten en leerde zien dat er verschillende perspectieven mogelijk zijn in een moeilijke situatie. Dat is zo waardevol. Het helpt om de situatie niet te dramatiseren, om meer in het hier-en-nu te blijven en om afstand te nemen, waardoor ik in staat ben om op een rustigere manier beslissingen te nemen. Dat lukt natuurlijk niet altijd en het blijft oefenen, maar ik merk dat ik er steeds beter in word. 

Hoe kijk jij terug op de eetstoornis?

De eetstoornis heeft mij in leven gehouden, hoe gek dat ook klinkt. Ik had eerst een zware depressie waarbij ik echt zwaar suïcidaal was. Maar de eetstoornis liet me voelen dat ik al die pijn waard was, dat het laf was om het op te geven, dat ik moest lijden. Dat klinkt erg zwaar, maar het was helaas wel zo. Dus ik bleef leven (en lijden). De eetstoornis zorgde ervoor dat de focus werd verlegd van "doodgaan" naar "vermageren, niet eten..." . Door te vermageren hoefde ik al die pijn niet meer zo intens te voelen. Kortom, het was een overlevingsmechanisme.

En eerlijk gezegd ben ik de eetstoornis net daarom erg dankbaar. Zij heeft mij in leven gehouden; zij heeft ervoor gezorgd dat ik er nu nog steeds ben en dat ik mijn dromen heb kunnen waarmaken. De eetstoornis heeft me geholpen om te lezen kiezen voor mezelf, om grenzen te leren stellen, om beter te leren zorgen voor mezelf. 

Wat is jouw belangrijkste levensles? / Wat zou je anderen mee willen geven?

Blijf geloven in een betere toekomst: het is écht mogelijk, hoe diep je ook zit. Ik ben zo blij dat ik mezelf die opname heb gegund en ervoor ben gegaan. 

Ik ben nu best gelukkig, heb mijn dromen waar gemaakt en kijk uit naar mijn volgende droom (een kinderwens). Ik weet dat ik hersteld ben ; ik heb mezelf beter leren kennen en durf vooral te kiezen voor mezelf. Misschien niet altijd, maar vaak wél.  

Ben of ken jij iemand die Mateloos Moedig is en hersteld is van een eetstoornis of ander psychisch probleem én wil je meedoen aan deze interview serie? Mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl